A Momo por su sonrisa.
A Gorgochona por las flores.
A Ricardo García por escribirlos y darme excusa para explicar mi jardín.
VARIACIÓN DE MOMO, REFLEJO SUBJETIVO DE SUS PENSAMIENTOS O LA RAZÓN DE UN CUERPO TATUADO
Se me han acabado las sonrisas.
Me di cuenta una tarde macilenta de mayo
en que intenté sonreír
y escuché el ruido agrio
de cristales cayendo.
Se me han acabado las sonrisas.
En un gesto de luto involuntario
de una boca rendida y caprichosa.
Y no obstante, en conciencia,
no me gusta el alarde del vencido.
Y he cubierto mi cuerpo de rosales,
y he sellado mis labios con jazmines.
He sepultado así,
entre florestas,
la absurda mueca áspera que deja la amargura.
lunes, 31 de mayo de 2010
viernes, 14 de mayo de 2010
Feliz semana de las Letras Gallegas
Todos precisamos dunha patria á que regresar
cando a vida pesa demasiado.
Un espazo propio, íntimo,
onde cada recuncho nos coñeza, e garde
algún refugallo dos soños esquecidos.
Hai unha praia branca,
no norte,
á que vai o vento a descansar.
Hai unha duna suave,
no oeste,
onde as buguinas dormen
e as estrelas de mar se espreguizan.
Cando descubras que rompeu a miña alma,
que xa non puiden máis,
búscame alí, entre as areas.
No resplandor fugaz dalgunha cuncha
deixareiche o recordo dos meus ollos.
Para que sempre me sintas ao teu lado.
Para que nunca te asolague a soidade.
cando a vida pesa demasiado.
Un espazo propio, íntimo,
onde cada recuncho nos coñeza, e garde
algún refugallo dos soños esquecidos.
Hai unha praia branca,
no norte,
á que vai o vento a descansar.
Hai unha duna suave,
no oeste,
onde as buguinas dormen
e as estrelas de mar se espreguizan.
Cando descubras que rompeu a miña alma,
que xa non puiden máis,
búscame alí, entre as areas.
No resplandor fugaz dalgunha cuncha
deixareiche o recordo dos meus ollos.
Para que sempre me sintas ao teu lado.
Para que nunca te asolague a soidade.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)