Todos precisamos dunha patria á que regresar
cando a vida pesa demasiado.
Un espazo propio, íntimo,
onde cada recuncho nos coñeza, e garde
algún refugallo dos soños esquecidos.
Hai unha praia branca,
no norte,
á que vai o vento a descansar.
Hai unha duna suave,
no oeste,
onde as buguinas dormen
e as estrelas de mar se espreguizan.
Cando descubras que rompeu a miña alma,
que xa non puiden máis,
búscame alí, entre as areas.
No resplandor fugaz dalgunha cuncha
deixareiche o recordo dos meus ollos.
Para que sempre me sintas ao teu lado.
Para que nunca te asolague a soidade.
cando a vida pesa demasiado.
Un espazo propio, íntimo,
onde cada recuncho nos coñeza, e garde
algún refugallo dos soños esquecidos.
Hai unha praia branca,
no norte,
á que vai o vento a descansar.
Hai unha duna suave,
no oeste,
onde as buguinas dormen
e as estrelas de mar se espreguizan.
Cando descubras que rompeu a miña alma,
que xa non puiden máis,
búscame alí, entre as areas.
No resplandor fugaz dalgunha cuncha
deixareiche o recordo dos meus ollos.
Para que sempre me sintas ao teu lado.
Para que nunca te asolague a soidade.
Hay un lugares onde as mehigas xuntan camiños de terra e auga...
ResponderEliminarVaya si somos da misma Terra..!
Hai un lugar no fondo da terra, no comezo dos mares, onde areas loiras e augas azuis agardan a dous amigos loiros e de ollos azuis que sempre estarán xuntos...
ResponderEliminarCompartindo area, mar, sal e vento. Sempre, sempre xuntos
ResponderEliminara foto, uma passada
ResponderEliminaro meu galego, desastroso
a tua patria (matria?), uma terra paradisiaca
e tu, um regalo dos dioses
bicos
trb
É a miña praia...a praia de Soesto, ao outro lado da de Laxe (xa che dixen que é unha península, nonsí?)
ResponderEliminarGústame o teu galego e gústame que o fales...
Ti tamén és un regalo.
Bicos
graciñas, sirenita
ResponderEliminar